भिडियाे

By
अामाकाे देश 

('भागेर भूगाेलभरि' कविता संग्रहबाट )

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

उपहार अपराध

By
दशैं सुरु हुँदै गर्दा, हामीले थाहा पायौं नेपाल कम्युनिस्ट पार्टी (एमाले) ले झन्डै ११ रोपनी जग्गा भाटभटेनीका मालिक मिन बहादुर गुरुङबाट उपहार पाएको छ। त्यो जग्गामा उनै गुरुङले भवन पनि निर्माण गर्दैछन् भन्ने समाचार अहिले सुनिरहेका छौं। एमालेका प्रमुख केपी ओली देशका प्रधानमन्त्री हुन्। त्यो जग्गाको मूल्य कति हो, मलाई थाहा छैन। तर मलाई लाग्छ त्यो अरब आसपासको हो। यति धेरै सम्पत्ति देश चलाउने पार्टीले उपहार पाउँछ भने, दान दिनेले पाउनेलाई कति प्रभावमा राख्छ !  अनुमान लगाउन सकिन्छ। कसैले ठूलो उपहार दिन्छ भने उसले भनेको कुरा पनि मान्नुपर्छ। नाइँ भन्न सकिँदैन। उपहारको शक्ति धेरै ठूलो हुन्छ। अब उपहारको शक्ति थाहा पाउने बेला आउँदैछ। ख्याल गर्नु होला! नेपालका नेता र उनीहरूले पाउने उपहारको मूल्य कति हो र कुन स्रोतको हो, खोजी हुँदैन। दानको दीर्घकालीन असर के हुन्छ, चर्चा हुँदैन। यहाँ धेरै नेता र जनता अवसर नपाएर मात्र इमान्दार हुन पाएका छन्। त्यसैले यसरी सित्तैमा पाउने दानबारे चर्चा हुँदैन। केपी ओलीले देखाएर लिए, नदेखाई लिने त प्राय: सबै नेता छन्। ठूला पदका कर्मचारी छन्। उपहार दिनेले सधैं कुनै न कुन...
सबै पढ्नुहोस्

‘भोलि’ नभएकाहरूको बोली

By
Image
  दुख्ख’ थाहा नपाउनु सबैभन्दा ‘सुख्ख’ रहेछ   । ‘सुख्ख’ थाहा पाउनु सबैभन्दा ठूलो ‘दुख्ख’ रहेछ   । यो दुख्ख थाहा नभएका मानिसहरूको कथा हो   ।यसपल्टको हिउँद गयो। मधेसमा शीतलहर चल्यो   । उसै गरी बित्यो बर्खा   । मधेसमा बाढी आयो   । तर , उनीहरू पत्याउँदैनन्– ‘अर्को साल हिउँद आउँछ   । शीतलहर चल्छ   । अर्को वर्ष बर्खा हुन्छ   । बाढी आउँछ   ।’ उनीहरूलाई थाहा छ– ‘त्यो भोलिको कुरा हो   । भोलि आजै आउँदैन   । ’   बिनोद ब्यादा र उनकी श्रीमती   विनोद चराको सिकारमा जाने तयारीमा छन्   । श्रीमती ‘माग्ने काम’ गर्न जाने तयारीमा छिन्   । यिनीहरू को हुन्   ? सहरतिर काखीमा बच्चा च्यापेर पैसा माग्ने महिलाहरू हुन्   । पैदलयात्रुको खुट्टा समातेर भीख माग्ने केटाकेटी हुन्   । सहरको ट्राफिक जामभित्र पसेर कारको ढोका ढकढक्याउँदै कचौरा थाप्नेहरू हुन्   । गाउँगाउँमा ‘पन्ना’ को भेषमा भविष्यवाणी गर्नेहरू हुन्   । भविष्यसँग डराइरहे का ‘डरपोक’ हरूलाई समातेर ईश्वरको नाममा दान लिनेहरू हुन्   । देश दुनियाँ कहाँ पुग्यो   ...
सबै पढ्नुहोस्

'सायन' नामको कथा

By
पत्रिकामा कविता छापिनु अघि मेरो अन्तर्वाता छापियो । त्यस दिन झ्यालकाे पर्दा उठाएँ । दैलो खुल्ला राखें । चिनेका काेही आइहाल्छन् कि ! भनेर निकै आस गरें । तर कोठा ओरपर काेही आएनन् । दिनभर हातमा पत्रिका बाेकेर यताउता गरिरहें ।   छिमेकी डेरावाल थिएनन् ।घरबेटीले माथील्लो तलाकाे दैलो खोलेनन् । अन्तरवर्ता कसैलाइ देखाउँन पाइन् ।  तर पचास पल्ट भन्दा धेरै आफैंले पढें । कयाैं पल्ट एैना हेरें । वाथरूममा गर्ने एक नियमित कर्म हापें र 'ब्रह्मचारी ' स्नान मात्र गरें । त्यस दिन अबेर भात पाकाएँ तर दाल पकाइनँ । मनै नपनर्ने स्कुसको तिउनमा झोल हालें । स्वाद कस्तो भयो  ?  थाहापाइनँ ।  मेरो फुर्ती यस्तो थियो कि जस्तै रोग, भोग र सोकलाइ समेत झिनो मान्न सक्थ्यो । मान्छे खुसी हुँदा इन्द्रय  बाेधा हुँदा रहेछन् । उग्र खुसी निकै अजाती हुँदो रहेछ । स्कुसको चानामा झोल हालेर समेत भात खान सकें । जुन सामान्य अवस्थामा कल्पना बाहिरको नमिठो स्वाद हो ।  भाेलिपल्ट सखारै पत्रिका च्यापेर काम गर्ने ठाउँ पुगें । त्यसबेलासम्म अफिस ब्वाइ पुगेकाे थिएन । निकै बेर...
सबै पढ्नुहोस्